Πολυ ωραίο σχόλιο και σκέψεις εντός αυτου.

Καταρχας συντασσομαι και εγω με την αποψη του Spencer που παραθετεις στην εισαγωγη του κειμενου σου. Ειναι σαφες πως το μεγαλυτερο μερος των μαζων ωθείται σε αποφαση και κριση εναντι καποιων πραγματων βασει κυριως του θυμικου παρα του λογικου του.

Και για μενα αυτο ειναι διαχρονικο πρόβλημα.

Στο ''Burn your Gods...'' ειχα θίξει την εννοια της αλαζονειας οπως θυμασαι και το πως αυτη ειναι κριτηριο συμπάθειας εναντι καποιου αλλου, σε σχεση αν αυτος ο αλλος ειναι φίλος ή αντιπαλος. Εν ολιγοις δε μας ενδιαφερει στην πραγματικοτητα η ιδια η πραξη ως πραξη αλλα απο ποιον τη βλεπουμε να εκτελειται.

Κρινουμε συνηθως δηλαδη κατα το δοκουν.

Χρειαζεται δύναμη για να πας κοντρα σε κατι το οποιο ''το γουσταρει ο πολυς ο κοσμος'' γιατι συνηθως αυτο το ''γουστο'' εχει να κανει πολυ με οχι λογικα εκπορευομενα συμπερασματα αλλα αυτο που ονομαζω εγω ως προβλημα της συμπαθειας και στο οποιο θα επανελθω εν ευθετω χρονω.

Στο τελευταιο σου ερωτημα εγω δεν εχω καμια αμφιβολια. Οχι δεν πραττουμε καλα οταν αγνοουμε την επιστημη και τον ορθολογισμο. Κυριως το δευτερο.

Γενικα να ξερεις πως εχουμε να πουμε πολλα στο μελλον επι των θεματων που θιγεις..

Ωραίο σχόλιο @tom.bertm . Τα ερωτήματα που θέτεις είναι βαθιά φιλοσοφικά. Όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι της αρχαίας και της σύγχρονης ιστορίας έχουν ασχοληθεί με το θέμα του ορθολογισμού και κατά πόσο πρέπει οι αποφάσεις μας να επηρεάζονται από το συναίσθημα ή αλλιώς το θυμικό μας. Προσωπική μου άποψη είναι πως η λογική πρέπει πάντα να κυριαρχεί σε τέτοια διλήμματα, όμως κάτι τέτοιο όπως καταλαβαίνουμε δεν είναι πάντα δυνατό. Είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές για να λειτουργούμε, χωρίς το συναίσθημα. Κι αν μπορεί να το κάνει ένας δεν σημαίνει πως μπορεί να το κάνει και η πλειοψηφία. Για αυτό πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος πρέπει να βρει την δική του ισορροπία ανάμεσα στην λογική και το θυμικό του. Να υπάρχει η μεσότητα, όπως σωστά αναφέρει και ο Αριστοτέλης στα έργα του.

Στο μπασκετικό κομμάτι τώρα, δεν νομίζω πως η επιστροφή του Παναθηναϊκού στην elite του Ευρωπαϊκού basket είναι αδύνατη (με βάση την λογική) και είναι δυνατή μόνο στο μυαλό των Παναθηναϊκών (δηλαδή των ανθρώπων που λειτουργούν με το συναίσθημα για την ομάδα). Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει παραδείγματα ομάδων που έφτασαν κοντά στην κορυφή ή ακόμα και σε αυτή με παρόμοιο budget με το σημερινό των πρασίνων. Ο Ολυμπιακός της τελευταίας επταετίας είναι το κλασσικό παράδειγμα, η περυσινή πορεία της Zalgiris ένα άλλο, η Baskonia του Perasovic και η Lokomotiv του Μπαρτζώκα άλλα δύο παραδείγματα. Τρόπος για επιστροφή στην κορυφή υπάρχει ακόμα και με λιγότερα χρήματα, το θέμα είναι πως ακόμα τον ψάχνουνε στον Παναθηναϊκό.

@tom.bertm Ένα πραγματικό άρθρο διαμαντάκι για το forum. Σε ευχαριστούμε ειλικρινά για το πολύ ενδιαφέρον ζήτημα που θίγεις. Θα προσπαθήσω να αναπτύξω τη δική μου οπτική πάνω στο θέμα που θέτεις.

Καταρχάς συμφωνώ με τη διαπίστωση του Spencer πως γενικότερα οι γνώμες διαμορφώνονται κυρίως από τα συναισθήματα και όχι με βάση τη λογική. Το βλέπουμε να συμβαίνει κατά κόρον. Με εσφαλμένα νομίζω αποτελέσματα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Από τις διαπροσωπικές σχέσεις μέχρι το οτιδήποτε που αφορά εμάς. Αυτό βέβαια ισχύει όταν η γνώμη σχετίζεται καθαρά με εμάς. Δηλαδή όταν κυριαρχεί το συναίσθημα.

Όταν έχουμε να διαμορφώσουμε μια γνώμη, μια άποψη, ή να δώσουμε μια συμβουλή ως ουδέτεροι παρατηρητές συνήθως εφαρμόζεται η λογική με αποτέλεσμα η οπτική και ταυτόχρονα η κρίση να είναι σαφώς πιο καθαρή. Φαντάζομαι οι περισσότεροι εξ ημών δίνουμε πολύ πιο σωστές συμβουλές σε φίλους μας για θέματα που δεν μας επηρεάζουν αλλά όταν έχει να κάνει με δικές μας αποφάσεις τα κάνουμε σαλάτα. Για να κάνω και τη μεταφορά στο μπάσκετ. Πόσες φορές ως φίλαθλοι-οπαδοί του Παναθηναϊκού εν προκειμένω λειτουργούμε με βάση το θυμικό??? Πολλές για να μην πω όλες. Όταν όμως σου ζητηθεί η άποψή σου για μια τρίτη ομάδα που έχει τύχει να παρακολουθείς, η κρίση σου εκεί συνήθως είναι to the point. Παρεμπιπτόντως για το θέμα των διαρκείας που έθιξες θα παραθέσω τη φράση του Λίνκολν

"Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό"

Προφανώς και δεν είναι καθόλου εύκολο να διαμορφώνουμε τη γνώμη μας με βάση τη ψυχρή λογική. Δεν είμαστε υπολογιστές. Για όποιον το κάνει να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω αν τον ζηλέυω ή τον λυπάμαι. Κι αυτό γιατί στην τελική το συναίσθημα είναι αυτό που θα σε πονέσει περισσότερο αλλά και θα σου δώσει και τη μεγαλύτερη δυνατή ευχαρίστηση.

Το ιδανικό προφανώς είναι αυτό που προτείνει ο Saras στο δικό του σχόλιο, να υπάρχει δηλαδή ισορροπία, αλλά δεν νομίζω πως είναι εφικτό. Αυτό που από τα μέχρι τώρα "χιλιόμετρα" που έχω γράψει στη ζωή βλέπω, είναι πως όσο αυξάνεται η εμπειρία και τα "χαστούκια" που εισπράτεις, μαθαίνεις να μετριάζεις στο μέτρο του εφικτου το ποσοστό του συναισθήματος και να αυξάνεις το ποσοστό της λογικής και στις απόψεις σου και στις πράξεις σου.

Επιπρόσθετα υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία ανθρώπων, η οποία σχηματίζει άποψη ή πράττει μη λογαριάζοντας ούτε συναίσθημα, ούτε λογική, αλλά με μόνο κριτήριο το προσωπικό συμφέρον. Υπήρχε, υπάρχει, και πάντα θα υπάρχει. Το κακό-λυπηρό είναι ότι με την πάροδο του χρόνου αυτή κατηγορία κερδίζει έδαφος.Καλή συνέχεια φίλε μου. Εξαιρετικός.

Ενδιαφέρον άρθρο. Δυο τρεις σκέψεις.

Συνηθίζουμε στις κουβέντες μας και στην προσπάθεια να αναζητήσουμε τον τρόπο που διαμορφώνεται η κρίση μας να διαχωρίζουμε το συναίσθημα από την λογική. Εδώ νομίζω πως υπάρχει μια σύγχυση. Συγχέεται ο συναισθηματικός κόσμος που κουβαλά ο καθένας με την συναισθηματική έξαρση της στιγμής. Το ‘’συναίσθημα’’ γενικά και αόριστα συμπυκνώνει πολλές έννοιες. Το συναισθηματικό υπόβαθρο κάθε ανθρώπου είναι μια δυναμική διαδικασία και σχετίζεται με το παρελθόν. Κάθε στιγμή που περνά προσθέτει στο συναισθηματικό υπόβαθρο. Αυτό το είναι το προσδιοριστικό στοιχείο της κρίσης μας.

Για παράδειγμα. Ο τρόπος που αντιμετωπίζω το μεταναστευτικό – προσφυγικό πρόβλημα σε σχέση με τον αντίστοιχο ενός συντηρητικού ανθρώπου είναι διαφορετικός. Δεν είμαι εγώ ο λογικός κι αυτός ο παράλογος ή το αντίθετο. Οι κρίσεις μας διαφέρουν λόγω του συναισθηματικού υπόβαθρου.

Επομένως, η λογική προσέγγιση ενός ζητήματος όχι μόνο δεν αποκλείει την επίδραση του συναισθηματικού υπόβαθρου αλλά αντίθετα την προαπαιτεί. Αντίστροφα, αποκλείει στιγμιαίες συναισθηματικές εξάρσεις.

Στον ΠΑΟ αφού το εξειδικεύεις συμβαίνει το εξής παράδοξο. Μια μεγάλη μερίδα των φίλων της ομάδας επιδεικνύουν εντυπωσιακή ωριμότητα σε αντιδιαστολή με την διοίκηση. Στον ΠΑΟ συμβαίνει το καταπληκτικό οι φίλοι της ομάδας να κρατούν μικρό καλάθι και να συνιστούν το ίδιο στην διοίκηση!!! Κι αυτό συμβαίνει γιατί το συναισθηματικό υπόβαθρο αυτής της κατηγορίας μπασκετόφιλων έχει χτιστεί στα ένδοξα χρόνια της ομάδας όπου εκτός των τροπαίων άφησαν μια διαφορετικού τύπου παρακαταθήκη εκπαιδεύοντας κοινό. Κοινό που έχει μάθει να παρατηρεί, να καταλαβαίνει και να αναλύει.

Αν δει κάποιος τώρα τον τρόπο που διοικείται η ομάδα θα αντιληφθεί την διαφορά μιας και πολύ συχνά έχουμε την εμφάνιση των συναισθηματικών εξάρσεων. Μια σειρά από αποφάσεις το πιστοποιούν. Αποφάσεις που λαμβάνονται συνήθως υπό την πίεση της στιγμής. Της στιγμής που απαιτεί δράσεις. Της στιγμής που πιέζει αφόρητα. Οι αποκαλούμενες εν θερμώ. Η διαχείριση αυτής της πίεσης απ’ όποιον την υφίσταται καθορίζει τον βαθμό της επάρκειάς του.

Το κλείνω. Το πρόβλημα του ΠΑΟ, λοιπόν, δεν είναι ο συναισθηματισμός των οπαδών που φαντασιώνονται την αναβίωση της μεγάλης ομάδας του παρελθόντος. Το λάθος δεν είναι πως θέλεις F4 που δεν τον λες και εξωπραγματικό στόχο. Το λάθος είναι ότι θέλεις το F4 χωρίς να έχεις εξαντλήσει τις δυνατότητες που σου παρέχουν τα διαθέσιμα εργαλεία. Σαν να βάζεις το κάρο μπροστά απ’ το άλογο. Φρόντισε να αξιοποιήσεις όσα έχεις στην διάθεσή σου και η κατάληξη θα είναι το F4 ακόμη και το 7ο.